Czy osobie takiej jak ty, której udało się wygrać z nowotworem, jest łatwiej dotrzeć do młodych pacjentów?
Zdecydowanie łatwiej jest dotrzeć do nastolatków, bo rozumiem ich problemy. Wiem, że sam początek, przede wszystkim utrata włosów na wstępie, sprawia największy ból. Bardzo często moja historia pomaga również rodzicom, bo pamiętajmy, że walczy cała rodzina, która w najgorszych momentach daje choremu największą motywację i wsparcie. Dlatego chciałbym podziękować moim rodzicom, rodzeństwu, bo uważam, że moje zwycięstwo to przede wszystkim ich zasługa.
Dla wielu osób odwiedziny na dziecięcym oddziale onkologicznym to duże przeżycie. Powiedz, co jest dla ciebie najtrudniejsze w rozmowie z chorymi dziećmi?
Bardzo trudne jest wytłumaczenie, czemu to właśnie na nich padło. Staram się wtedy pokazywać na swoim przykładzie, że wszystko ma sens, że wrócą silniejsi i życie po chorobie jest jeszcze piękniejsze!
Zdarza ci się podczas takich wizyt mieć chwile bezradności?
Oczywiście! Są momenty, że nie jesteśmy w stanie nic zrobić. Kiedyś pomagałem pielęgniarkom i nosiłem 14-letniego chłopca, który ważył trochę ponad 20 kilogramów. Załamałem się, bo widziałem, jak ciężki jest jego stan. Wiedziałem, że nie mogę się rozkleić i pokazać swoich emocji, więc po pewnym czasie poprosiłem ekipę, żeby sama dokończyła akcję, a ja poszedłem na dwór i przez około godzinę dochodziłem do siebie. Przez cały tydzień myślałem o tej sytuacji, aż do momentu otrzymania informacji od tegoż „wojownika”. Pisał, że wszystko jest dobrze i czuje się coraz lepiej! Uśmiech nie schodził mi z twarzy. To zdarzenie pokazało mi, jak wielka siła drzemie w naszych podopiecznych!
Czego możemy nauczyć się od tych małych i dzielnych „wojowników” przebywających na oddziałach onkologicznych?
Przede wszystkim podejścia do życia. Czym są nasze małe problemy przy walce „wojowników” z chorobą nowotworową? Często zapominamy, jakie szczęście mamy, że jesteśmy zdrowi, a przejmujemy się błahymi sprawami. Powinniśmy brać przykład z osób walczących, bo one mają siłę, żeby się nie poddawać, pomimo często ogromnego bólu.
SPIS TREŚCI
http://ebuke.pl/zycie-po-chorobie-jest-jeszcze-piekniejsze-cz-4/
